Het verhaal van Piet, de Witkuif Kaketoe
uit het oogpunt van de oud eigenaar.

In December 2022 stond er een lege kooi in ons huis.
Het voelde alsof er iets ontbrak, alsof ons huis een stukje warmte miste. Dus gingen we opzoek naar een nieuwe vogel, een nieuwe vriend om ons gezin compleet te maken. Eind December vonden we Piet: een prachtige witkuif, opgegroeid in een liefdevol gezin. We sprongen in de auto, maakten een rit van 2 uur, om hem daarna te ontmoeten. Vanaf het eerste Moment wisten we het zeker:
Piet hoorde bij ons. Piet bleek een echte allemansvriend.
Hij wilde overal bij zijn, knuffelde graag en bracht ontzettend veel vreugde in ons leven. Hij ging mee wandelen met de hond, fietstochten maken en zelfs mee op de boot om een rondje te varen. Het leek bijna te mooi om waar te zijn. En eigenlijk was dat ook zo, maar niet vanwege Piet.

Tijdens het jaar dat Piet bij ons woonde, kreeg ik twee ernstige long aanvallen. Na de tweede aanval realiseerden we ons iets pijnlijks: Piet was in de rui, en het stof dat vrijkwam bleek de oorzaak. Mijn allergie voor vogelstof was extreem en we moesten de moeilijke beslissing nemen om Piet een nieuw thuis te geven.

Een moeilijke beslissing

In december 2023, slechts een paar dagen voor kerst, zaten mijn man en ik samen op de bank. Het voelde als een verdrietige tegenstelling: Kerst, een periode van gezelligheid, en wij overweldigd door verdriet. We wisten dat we Piet niet zomaar op Marktplaats konden zetten. Hem aan een vreemde verkopen voelde verkeerd. Ik vroeg advies aan vrienden in de ‘vogelwereld’, en uiteindelijk stuitten we op “La Casa Del Loro”, een opvang met een visie die ons meteen aansprak. Ze kijken goed naar de behoeften van een vogel voordat ze een definitieve beslissing nemen. Het idee gaf ons rust. Met trillende stem belde ik Berdien van “La Casa Del Loro” op. Nog voordat ik goed en wel mijn verhaal kon doen, barstte ik in tranen uit. Mijn man nam het gesprek over en legde onze situatie uit. Berdien en haar Partner Noel begrepen ons meteen. Ze vertelden dat ze op dat moment vol zaten, maar dat er binnen een maand een plekje voor Piet vrij zou komen. Die zelfde avond nog stuurde Berdien een berichtje: We gaan zorgen dat Piet zo snel mogelijk terecht kon.

Hartverscheurende Kerst

De Kerstdagen waren zwaar. Ik was nog buiten adem van de longaanval en het vooruitzicht om Piet weg te moeten brengen brak mijn hart. Maar we wisten dat het niet anders kon. Op 27 December reden we naar Zeeland, met Piet en al zijn spulletjes. Piet zat als een koning op z’n stok, vol vertrouwen en vrolijk als altijd. Wij zaten vol verdriet. Bij aankomst werden we begroet door de prachtige ara’s in de voliere. Berdien deed de deur open, opnieuw stroomden de tranen over mijn wangen. Piet, normaal zo onbevreesd, kroop tegen me aan, alsof hij voelde wat er speelde. Gedachten overspoelden me: Doen we hier wel goed aan? Zullen hun net zoveel van hem houden als wij? Maar al snel zagen we hoe Piet zich op zijn gemak begon te voelen. Als de allemansvriend die hij is, kroop hij op Berdien haar schoot om te knuffelen. Het was een kleine geruststelling in een groot verdriet.

Nieuwe Start

We bleven uren. Ze namen alle tijd voor ons, iets wat ons zoveel rust gaf. Uiteindelijk brachten we Piet samen naar zijn nieuwe verblijf. Voor hem was het spannend: zoveel vogels om hem heen! Voor ons was het hartverscheurend. Maar we reden naar huis met de wetenschap dat hij in goede handen was. Inmiddels zijn we een jaar verder. Piet heeft zijn draai gevonden bij “La Casa Del Loro”. Hij heeft van alles geleerd van zijn nieuwe vrienden, zoals schreeuwen (tot onze hilariteit!), dansen en zelfs zingen. Hij is nog steeds dezelfde vrolijke, knuffelige vogel die we kennen. Thuis praten we vaak over hem. We missen gekke streken, zijn aanhankelijke knuffels. Maar we weten dat hij gelukkig is.

Hoop voor de toekomst

Elke drie maanden rijden we naar Zeeland om Piet te bezoeken. Het is een rit van een paar uur, maar het is het helemaal waard. Ook houden we contact met Berdien en Noel, die ons regelmatig updates sturen over hoe het met Piet gaat. Het blijkt dat Piet een ware kunstenaar is: Hij bouwt zijn kooi dagelijks om tot nieuwe kunstwerken. Daarnaast geniet hij enorm van de buitenlucht, wat ons doet nadenken over de mogelijkheid van een leven in een voliere. Wat ons het meeste raakt, is de zorg en liefde die ze aan piet en alle andere vogels geven. Er is geen druk om Piet snel te herplaatsen. Samen bekijken we wat het beste voor hem is, zonder haast en met alleen zijn welzijn in gedachten.

Dankbaarheid

We zijn dankbaar voor de steun en warmte van “La Casa Del Loro”. Berdien en Noel helpen ons in een van de moeilijkste periodes van ons leven en zorgden ervoor dat Piet een nieuwe kans kreeg, zonder dat hem iets te kort komt. Anders is niet altijd slecht, hebben we geleerd. In dit geval was het de beste beslissing die we konden maken. Piet blijft altijd in ons hart en dankzij hun weten we dat hij precies daar is waar hij hoort te zijn: In een omgeving vol liefde en zorg, waar hij zichzelf kan zijn.